Exceptionnellement dans les 2 langues pour bien en tirer une

Traitres à la patrie, droits dans l'œil du téléspectateur

À l'arrière-plan, ils étaient cinq, hommes. À l'avant-plan, elles étaient deux, femmes donc. On aurait parlé politiquement correct si on dit: à elles-deux, elles prenaient tout l'avant-plan (de leur charme, par exemple). Toutefois, je ne suis pas correct avec la mode.
Qu'est qu'elles papotaient! Surtout 'autour' de l'impasse qui bloquait le gouvernement du pays. Et non, elle ne voulait pas risquer de prévision, dit l'une à l'autre, ils ne s'en sortiront pas, de toutes façons. 'Ils', ce sont les politiciens. Et la voilà qui avait prévu, en stoemelings.
Nous, c'est les téléspectateurs à triste vue et nous ne pouvons aller plus loin, laissant les deux femmes à leur sort et, tout comme elles, la caméra nous força à regarder plus loin, où on voyait les cinq hommes.

Quatre d'entre eux avaient dépassé l'âge intermédiaire, deux avaient même le droit à la pension de retraite, dont un avait pris effectivement sa retraite. Ils étaient, de plus, anciens collègues de l'antenne nationale où ils se retrouvaient donc en ce moment. Je connais tous deux, un est même un ami.
Il y avait un troisième journaliste, lui encore actif, si actif qu'il menait le débat. Et puis deux autres encore: un professeur en philo et quelqu'un d'actif dans la politique, un mouvement ou un parti, je n'ai pas bien compris.
Épiphénomène remarquable: tous les cinq parlaient le néerlandais, et non pas une variante anversoise ou koutermachin. Bref, ils étaient tous des membres d'une communauté qui ne pouvait avoir lieu: la communauté néerlandophone du pays.

Ils n'ont jamais mené un débat. En effet, d'emblée ils étaient tout à fait d'accord sur la question de l'identité. Trop parfait pour nous, les téléspectateurs à triste moue. Un des cinq faisait remarquer que quand on demande à quelqu'un quelle est son identité, cette personne commence à vous raconter sa vie, au moins la moitié. Pour nous – c'est moi, c'est vous - éviter toutes ces histoires, ils avaient trouvé un consensus à une vitesse à couper le souffle. Quelqu'un qui habite le territoire, l'est, peu importe la langue qu'il parle, que ce soit le Russe, l'Espagnol etc. Béatrice Delvaux, par exemple. Eh bien, disait un des traîtres, elle est une F. francophone. Du coup, le pays ne comptait plus d'habitants au nord. Du coup, je fulminai contre le fulmar et déclara sa chasse ouverte.

Je n'attendis pas le moment où l'un d'eux déclarerait que ceux qui s'y opposent, seront inculpés de haute trahison. J'avais vu assez de haute trahison et éteignis l'écran.

Du coup, je retournai à Verdun, au moins en pensée. Au début des années 1980, j'y ai rencontré un fonctionnaire français à la retraite. Il passait en revue non le champ de bataille mais sa carrière. On lui avait proposé de travailler à l'administration centrale à Paris, ce qu'il avait refusé. J'en étais stupéfait. Il répliqua: "Personne n'est né parisien, on le devient ou on ne le devient pas. Je n'ai pas voulu le devenir."

Or, de même, personne n'est né flamand; on le devient ou on ne le devient pas. Moi, non.

Landverraders in het oog van de treurbuiskijkers

Op de achtergrond zaten ze met hun vijven, mannen. Op de voorgrond met hun tweeën, vrouwen. Politiek correct zou het zijn te schrijven: met hun tweetjes. Het zal me worst wezen.
Ze keuvelden wat af, voornamelijk over de impasse waarin 's land bestuur was gesukkeld. En dat ze geen voorspelling meer durfde te maken, zei de ene vrouw tot de ander, ze komen er toch niet uit. Ze, dat zijn dan de politici.
Wij, kijkers thuis, moesten hen daarbij laten zitten. De voorspelling was gevallen, haar ondanks. Maar nu moesten beide vrouwen, net als wij, hun ogen richten op de vijf mannen. Aldus gebood het de camera.

Vier van hen hadden de middelbare leeftijd overschreden, twee waren pensioengerechtigd waarvan een daadwerkelijk met pensioen. Ooit waren ze collega's, hier op de openbare omroep, de staatsomroep, zeg maar. Beide ken ik persoonlijk, een ervan is zelfs een vriend van jaren.
Er zat nog een derde journalist, in actieve dienst zelfs, zo actief dat hij het debat mocht sturen. Dan nog twee andere: een hoogleraar en iemand die iets deed in de politiek, was het nu in een beweging of in een partij, het ontging me.
Opvallend bijverschijnsel: alle vijf spraken ze Nederlands. En dus geen Antwerps of koetervlaomsch. Rechtgeaarde leden van wat niet mocht worden genoemd, de Nederlandstalige Gemeenschap van het land.

Tot een debat kwam het niet. Ze waren het immers alle vijf roerend – en voor ons kijkers, te beroerd – eens over het vraagstuk van de identiteit. Iemand van de vijf merkte op dat als je iemand naar zijn of haar identiteit vraagt, je dan meestal een half levensverhaal te horen krijgt. Om ons, u en ik dus, die ellende te besparen, waren ze het vlug eens over dit heikele punt. Iemand die op het grondgebeid woont dat het noorden van het land uitmaakt, ongeacht de taal die hij of zij spreekt, is niet zozeer Belg als wel dat. Hij of zij is er een. Bijvoorbeeld Béatrice Delvaux, die in het noorden van het land woont. Ja, zei een van die verraders, dan spreken we van een Franstalige V. Of een Russischtalige, een Spaanstalige en ga zo maar voort. Er waren ineens geen inwoners meer van het land, enkel nog van de gouw. Ik verklaar dan maar meteen de jacht op de blauwvoet voor open.

Ik zat niet te wachten tot ze het eens zouden worden dat wie zich daartegen verzet, van landverraad zou worden beschuldigd. Ik had al genoeg landverraad gezien en zapte weg.

Ineens was ik in gedachten terug in Verdun. Daar, in het begin van jaren 1980, zat ik te keuvelen met een Fransman, ambtenaar op rust. Hij overschouwde minder het slagveld dan zijn loopbaan. Toen hij ooit de kans kreeg om op het hoofdbestuur in Parijs te gaan werken, heeft hij dat geweigerd. Dat vond ik vreemd, hij niet. Want, "personne n'est né parisien, on le devient ou on ne le devient pas. Je n'ai pas voulu le devenir."
Daar kon ik helemaal in komen. Ook ik ben geen Vlaming. Niemand immers wordt als Vlaming geboren, je wordt het of je wordt het niet. Ik niet.

Commentaires

Posts les plus consultés de ce blog

La nouvelle aventure

Étoilé

Dans des draps russes